प्रेम एक सुंदर बाब, कधी आनंद, कधी ओढ क्षणोक्षणी वाढे एक अनामिक ऊर्जा, दिवस अन रात्र जणू जाई सहज, आनंदाचा जणू एक बिंदु जो नेई सुखाच्या शिखरावर, जसे वाजे

भ्रमणयोजक झाला साथी प्रवासाचा अखंड, बोटांच्या स्पर्शात सामावला जगाचा ठाव, क्षणात जोडतो अंतरांचे अंधारमळे, कधी गाणे गुंजते, कधी संदेश झरतो, कधी चित्रांच्या

कथा म्हणजे भावनांचा प्रवाह, कधी हसरा, कधी ओलसर, कधी नि:शब्द, पण मनात गुंतलेला ठाव, बालपणातून उमलते पहिलं पान तिचं, आईच्या कुशीत सांगितली जाते ऊबदार गोष्ट,

उपहारगृह व्यवसाय म्हणजे चवीचे मंदिर, ताटावर उमलते मेहनतीचे फुल, प्रत्येक घासात सामावले प्रेमाचे तेज, धुरात नाचते मसाल्यांची सजीव छटा, भात, पोळी, आमटी बोलतात आपल्या भाषेत, प्रत्येक पदार्थ सांगतो सर्जनाची कथा, पहाटेपासून उजाडते गजबजलेली जागा, भांडी वाजती, सुवास दरवळतो अंगणभर, थकलेल्या प्रवाशाला मिळे उबदार आसरा, स्वयंपाकघरात स्फुरते समर्पणाची कला, घामाच्या थेंबातून

यंत्र म्हणजे माणसाच्या विचारांचं रूपांतर, हातांची जागा घेतली त्यांनी अचूक हालचालींनी, बुद्धीच्या ठिणगीने जन्म घेतला हा नवा सहकारी, लोहातही त्यांनी प्राण ओतले

प्रेरणा उमलते अंतःकरणाच्या शांत कोपऱ्यात, जिथे विचारांची पालवी हलकेच हलते, नव्या स्वप्नांच्या किरणांनी मन उजळते, क्षणभर स्थिर झालेल्या प्रवाहाला चालना मिळते, एक स्पर्श, एक शब्द, अन दिशा बदलते, अश्रूंतूनही हसू फुलते त्या ऊर्जेत,

हवामानातील बदल दिसतो नभाच्या रंगात, कधी तांबडा प्रभात, कधी धूसर दुपार, निसर्गाचा मनोभाव रोज नव्याने उमटतो, थेंबांची चाहूल येते अन क्षणात हरवते, गरम वारा थरथरतो गारव्याच्या झुळुकीत, ढगांचा समूह कधी रुसतो, कधी हसतो, कधी ऊन्हाची चादर घट्ट पसरते नभात, कधी गडगडाटी वादळ उठते अन उधळते, धरणीवरच्या सजीवांना मिळते

रस्त्याची पाटी उभी धीराने, चौकात, वळणावर, रस्त्याच्या ओठाशी, शब्दांशिवायही सांगते मार्गाची गाथा, पाऊस, ऊन, वा-यात तीच उभी ठाम, अनेक प्रवासी पाहतात तिच्या नजरेत

सहनशक्ती ही अंतःकरणातील दीपज्योत, ती वेदनांवर फुलवते संयमाचे फुल, आघातातही ठेवते मन स्थिर व शांत, अडथळ्यांच्या पर्वतावर उभी राहते, न थकता, न डळमळता वाट चालते,

कथा म्हणजे जीवनाचा ओघ, भावनांच्या धाग्यांनी गुंफलेला प्रवास, क्षणांचा, स्मृतींचा, मनोहर सुवास, कधी हास्याने ओथंबलेली, कधी डोळ्यांत धुक्याने भरलेली,